Φτώχεια: απειλή για τον πλανήτη

Καθώς φτάνουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει ακόμα πρόσβαση στην ηλεκτρική ενέργεια. Δεδομένου ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες εξετάζουν πώς να χρηματοδοτήσουν τη μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή, η χρηματοδότηση πρακτικών, προσιτών λύσεων για τα φτωχότερα έθνη όπως η Ινδία, επισκιάζεται. Έχουν περάσει 130 χρόνια από τότε που ο Τόμας Έντισον εφηύρε τον ηλεκτρονικό λαμπτήρα, όμως περισσότερο από 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στο πλανήτη δεν έχουν ακόμα πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια. Το 50% των νοικοκυριών στην Ινδία δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο σύγχρονο φωτισμό. Εκατομμύρια μικροπωλητές είτε βρίσκονται στη Bangalore, την πόλη της υψηλής τεχνολογίας, είτε στην India, είτε στην Kampala, ή στην Uganda, καταφεύγουν ακόμα στη χρήση της κηροζίνης, ή στη χρήση των κεριών για να πουλήσουν τα εμπορεύματα τους. Μια από τις μεγαλύτερες απειλές του περιβάλλοντος είναι η φτώχεια. Μπορεί κανείς να πει σε μια φτωχή γυναίκα μιας αναπτυσσόμενης χώρας να μην κόψει ξύλα ή αν μην χρησιμοποιήσει τη κηροζίνη για φωτισμό επειδή κάτι τέτοιο συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη; Όχι, γιατι δεν έχει κάποια άλλη επιλογή. Η τεχνολογία εξελίσσεται σε ραγδαίους ρυθμούς σήμερα, καθώς έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα και υπάρχουν στην αγορά εξελιγμένα προϊόντα, όπως iPods, οι flat-screen TV, αλλά ακόμα τα κράτη δεν κατάφεραν να αντικαταστήσουν την απαρχαιωμένη τεχνολογία που καταστρέφει το περιβάλλον. Εκατομμύρια νοικοκυριά στον κόσμο χρησιμοποιούν ακόμα την κλασική πέτρινη κουζίνα για να μαγειρέψουν και χρησιμοποιούν τα ξύλα ως κύριο καύσιμο. Λύσεις υπάρχουν. Πολλοί υποθέτουν ότι η χρήση οι πηγές ανανεώσιμης ενέργειας όπως η ηλιακή, είναι πολύ ακριβές για τους φτωχούς. Αν όμως συνδυαστούν με προσιτούς χρηματοδοτικούς μηχανισμούς για τα φτωχότερα έθνη, θα μπορούσαν να κάνουν τη καθαρή ενέργεια μια βιώσιμη επιλογή σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Οι φτωχοί ξοδεύουν 10% έως 15% του πενιχρού εισοδήματος τους για το φωτισμό και το μαγείρεμα τους. Έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στη μείωση του κόστους της τεχνολογίας και λιγότερο στις λεπτομέρειες της χρηματοδότησης που θα μπορούσαν να κάνουν την χρήση της ηλιακής ενέργειας, του βιοαερίου πιο προσιτές στον αναπτυσσόμενο κόσμο.