Θεαματική σουρεαλιστικότητα.

Σε πολλές ταινίες οι σκηνοθέτες βάζουν μέσα το φανταστικό στοιχείο, όπως ταξίδια σε ξένους κατοικίσιμους πλανήτες και άλλα τέτοια πράγματα που μέσα στους επόμενους αιώνες θα είναι εφικτά. Ωστόσο βάζουν και πράγματα τα οποία υπάρχουν τώρα να κάνουν πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατά. Για παράδειγμα στους Πειρατές της Καραϊβικής το 2 ο Τζακ Σπάρρου πυροβολεί ένα δίχτυ, το οποίο μέσα του έχει μπαρούτι και ρούμι. Η σφαίρα διαπερνάει τα βαρέλια και γίνεται έκρηξη. Αυτό είναι φυσικά αδύνατο, καθώς το μπαρούτι δεν μπορεί να ανατιναχθεί αν δε βρεθεί σε μια συγκεκριμένη θερμοκρασία, την οποία η σφαίρα που φεύγει από το πιστόλι δεν έχει. Άλλο ένα τέτοιο σημείο είναι στο Τρανφόρμερς το 1, όπου η γραμματέας Μάγγι Μάντσεν λέει στο πρόεδρο άμυνας των Η.Π.Α. πως ίσως το πράγμα που διέσχισε τα αντιικά προγράμματα ήταν ένας οργανισμός βασισμένος στη κβαντική μηχανική. Αυτό είναι μια τεχνική μόνο για να θέσει ο σκηνοθέτης την άποψη της Μάγγι σα κάτι το παράξενο, που κάποιος με πολύ μυαλό μπορεί να το σκεφτεί, όμως, η κβαντική μηχανική είναι ένας κλάδος της φυσικής και δεν γίνεται κάτι να κατασκευαστεί από φυσική. Αν ψάξετε θα βρείτε πολλές τέτοιες περιπτώσεις στς ταινίες.